Deze simpele techniek van een oude kunstschilder maakt elke foto beter (zelfs als je géén fotograaf bent)

Hij had altijd twee beduimelde kartonnetjes in de binnenzak van zijn jas…

Geknipt in een L-vorm. En als hij ze op elkaar legde, vormden ze een vierkant of rechthoek. Met bevende handen hield hij die twee kartonnetjes omhoog op enige afstand van zijn gezicht en keek erdoorheen. Vaak bromde hij wat, waarna de kartonnetjes weer in die binnenzak verdwenen.

Maar soms bleef hij langer staan. En deed nog iets…

Het viel me op toen ik toevallig een keer een stukje vooruit liep. Ik keek om en zag dat hij één oog dicht kneep. Met het andere keek hij door de twee kartonnetjes. Ik schoot in de lach want het was net alsof ik naar een schilderij van een oog keek.

Waarom deed hij dat?

Ik heb het hem nooit gevraagd. Maar jaren later, toen ik al lang als fotograaf werkte, realiseerde ik me ineens dat ik exact hetzelfde was gaan doen.

Kiezen wat je wel en niet laat zien

Wat voor hem de twee kartonnetjes waren, is voor mij de zoeker van mijn camera. Net als bij schilderkunst gebruik ik die als twee kartonnetjes: het is mijn blik op de wereld. Wat laat ik wel in beeld zien, en wat laat ik bewust _niet_ zien?

De wereld vertalen naar een plat plaatje

Waar hij bewust een oog moest sluiten, doe ik dat automatisch met een camera voor mijn gezicht. Met hetzelfde effect: door heel even met één oog te kijken, kan ik geen diepte inschatten. Alsof ik van 3D naar 2D ga. Zo beoordeel ik of wat ik ziet, een mooie foto oplevert.

Vraag jij je wel eens af hoe je iets mooi op de foto zet? Denk dan aan die twee kartonnetjes. En knijp af en toe een oogje toe. 😉